Rahmetli Izet Nanić, koji je rođen 4. oktobra 1965. godine, bosanskohercegovački je vojnik i šehid poznat kao komadant 505. Bužimske brigade Petog korpusa Armije RBiH. Pune 4 godine se borio za slobodu Republike Bosne i Hercegovine i njenih građana. Rođen je u Bužimu, od majke Rasime i oca Ibrahima kao drugi od sedam sinova. Osnovnu školu je završio u Bužimu sa odličnim uspjehom, a srednju vojnu (opštu) školu završio je u Zagrebu 1984. godine. Po završetku srednje škole upisuje Vojnu akademiju u Beogradu (smijer RV PVO) gdje provodi dvije godine (1984-1986) te jednu godinu u Sarajevu, da bi potom Vojnu akademiju završio u Zagrebu 1987.godine. Svoje službovanje u bivšoj JNA, kao poručnik RV PVO, provodi u Kragujevcu da bi nakon četiri godine rada prozreo je namjere velikosrpske politike i napustio već kompromitiranu JNA početkom 1992. godine. Nakon napuštanja JNA dolazi sa porodicom u rodni Bužim, gdje uzima aktivno učešće u organizaciji odbrane i formiranju prvih vojnih jedinica. Formirao je Štab TO, a 01. augusta 1992. godine, postavljen je na dužnost komandanta Štaba TO Bužim. Osnivač je 105. Bužimske udarne krajiške brigade koja je formirana 15. augusta 1992. godine (kasnije 105. BUMB – 505. Viteška mtbr).

Brigadu je vodio uspješno kroz brojne bitke i brilijantne pobjede, a 505. Viteška mtbr je izrasla u brigadu sa prepoznatljivim i jedinstvenim načinom ratovanja. Formirao je specijalne jedinice (ČSN-BSN «Hamza» i DIV «Gazije» koje kroz brojne bitke izrastaju u najbolje jedinice 5. korpusa i Armije BiH). Izet Nanić je dana 05. avgusta 1995. pao kao šehid u borbi za slobodu Republike Bosne i Hercegovine i njenog naroda od agresije SR Jugoslavije, Republike Hrvatske i njihovih lokalnih najamnika poput secesionističkog i autonomaškog pokreta Fikreta Abdića. Bužimljani i Krajišnici su njemu i bratu Nevzetu podigli spomenik u njihovoj rodnoj Nanića, u Dolini blizu Bužima.

Logor Trnopolje je bio koncentracijski logor u Prijedoru pod upravom snaga srpskih terorista. O logoru Trnopolje je svjetska javnost saznala tek 5. augusta 1992. godine kada je ITN objavila televizijske snimke izmučenih logoraša iza bodljikave žice. Takozvani “Krizni štab opštine Prijedor” formirao je logor Trnopolje 26. maja 1992, a kroz njega je prošlo više hiljada zatvorenika, uglavnom starijih muškaraca, žena i djece. Prema procjenama UN-a, logor je u jednom trenutku imao između 5000 i 6000 zarobljenika, od kojih su 300 bili djeca, 3000 žene, a ostali muškarci starije dobi.

Logor je bio čuvan od strane naoružanih stražara, a njime je upravljao Slobodan Kuruzović. Kada su međunarodni novinari posjetili logor, zatvorenici se nisu usudili slobodno govoriti o uvjetima jer su ih pratili stražari. Mnogi paketi Crvenog križa namijenjeni logorašima su završili u rukama srpskih terorista. U okviru logora formiran je čak i dječiji logor, kroz koji su prošli mnogi prijedorski mališani, među kojima je bilo i beba, od kojih su neke u njemu i rođene. Haški sud utvrdio je da je ovo bio i logor u kojem su vršena silovanja žena i djevojaka. Nema tačnih podataka o tome koliko je ubijeno logoraša, ali je izvjesno da je iz logora 21. avgusta 1992. godine izvedeno njih oko 200, koji su likvidirani na Korićanskim stijenama na Vlašiću.
Zbog nedostatka hrane i loših sanitarnih uvjeta u logoru, većina zatvorenika, prema nekim procjenama čak 95 %, patila je od dizenterije.

U presudi Haškog suda Milomiru Stakiću navodi se podatak da je kroz logor Trnopolje prošlo 23.000 ljudi, što ga čini najmasovnijim logorom za civile nakon Drugog svjetskog rata.

Dana 5. augusta 1995. godine, u združenoj akciji HV i ARBiH pod kodnim imenom “Oluja” deblokiran je slobodni dio bosanske Krajine. Višestruko je smanjena linija fronta, a jedinice Petog korpusa su pregrupisane i usmjerene na oslobađanje privremeno okupirane teritorije Republike Bosne i Hercegovine. U operacijama za oslobađanje Republike Bosne i Hercegovine, Peti korpus je u vremenu od 14. septembra, kada je počela operacija “Sana 95” oslobodio gradove Bosanski Petrovac (14./15. septembra 1995.), Ključ (15. septembra 1995.) i Bosansku Krupu (17. septembra 1995. godine), a sa dijelovima drugih jedinica Armije RBiH i Sanski Most (10. oktobra 1995.). Ovi uspjesi su preokrenuli tok događanja na bosanskohercegovačkom tlu.

Turanj i Tušilović su oslobođeni 7. augusta u Republici Hrvatskoj. Ministar odbrane Hrvatske Gojko Šušak u 18 sati objavio je da je akcija završena. Do petka se “čistio” teren i srpski teroristi su se predavali, u 19 sati u utorak počela je predaja 21. korpusa.

U nedjelju 6. augusta su se spojile Hrvatska vojska s HVO i Petim korpusom Armije BIH na granici BIH, time je bivša Srpska Krajina “prepolovljena”, a ujutro je zauzeta Petrinja, kasno navečer Glina. Srpskim civilima ostavljeni su koridori za bijeg (bitno: za one civile koji su to izabrali) preko Srba i Dvora, dok su vojne snage ostale u okruženju.