Masakr u Bakarevoj ulici na Bistriku u Sarajevu, desio se 26. juna 1993. Granata ispaljena sa položaja četničkih terorista ubila je sedmero djece. Masakr djece u Bakarevoj je bio jedan od mnogobrojnih masakara koje je sprovodila “vojska” pobunjenih bosanskih Srba tokom opsade Sarajeva, kao dio kampanje terorisanja građana Sarajeva po naređenju komandanta VRS-a Ratka Mladića i političkog inspiratora opsade Radovana Karadžića, te komandanata Sarajevsko-romanijskog korpusa Stanislava Galića i Dragomira Miloševića.

Za ove zločine Stanislav Galić je osuđen na doživotnu robiju, a Karadžiću, Mladiću i D. Miloševiću se još uvijek sudi pred Haškim sudom. Ovog dana su krvnički ubijeni:

Nihad Ćatić, Velid Muftić, Senad Pliska, Almir Poturić, Sanjin Rustempašić, Sinanudin Šećerović i Belma Zijadić.

U periodu između 26. i 27. juna 1992. godine, iz naselja Kozluk kod Zvornika deportovano je više od 1800 bošnjačkih civila. Naredbu za deportaciju je potpisao je komandant brigade tzv. “Vojske Republike Srpske” za Birački kraj, Svetozar Andrić. U dokumentu koji je dotični potpisao je naređeno da se Bošnjaci (tada nazivani Muslimanima) iz cijele opštine isele organizovano, da žene i djeca mogu biti deportovani, a da se muškarci smjeste u logore radi razmjene.

Fadil Banjanović, tadašnji predsjednik mjesne zajednice Kozluk je 26 juna 1992. godine pozvan u lokalnu policijsku stanicu gdje su mu Branko Grujić, predsjednik tzv. “Srpske opštine Zvornik” i poslanik SDS-a – Jovo Marjanović naredili da odmah pozove narod da se okupi u dvorištu Doma kulture gdje ih čekaju autobusi i kamioni koji će ih negdje odvesti. Grujić i Marjanović su mu, svjedočio je Banjanović, rekli da je “situacija teška” i da više nemaju kontrolu nad paravojnim formacijama koje bi mogle da dođu u selo i sve ih pobiju.

Banjanović je tada poslao ljude sa megafonom da pozovu mještane da se okupe pred Domom kulture. Selo je tog dana bilo prepuno vojnika, policajaca i paravojnika u različitim uniformama, a u centru su bili oklopni transporteri i tenkovi. Neke kuće su zapaljene dok su oni još bili tu. Kada su se mještani okupili, pročitan im je dokument tzv. “srpske teritorijalne odbrane” u kojem je stajalo da im je na “njihov izričit zahtjev odobreno iseljenje, pošto ne žele da budu mobilisani u muslimanske oružane snage”. U dokumentu je takođe stajalo i da se svi dobrovoljno odriču svoje imovine u korist tzv. “Republike Srpske”.

U konvoju od 17 autobusa i tri kamiona sa prikolicama, oko 1800 Bošnjaka iz Kozluka je prebačeno preko Drine u Srbiju: prvo u Loznicu, odatle u Rumu gdje su pretovareni u stočne vagone i vozom prevezeni do Subotice i smješteni u logor na Paliću. U svim etapama puta, dočekivali su ih grupe četnika koji su ih gađali kamenjem, udarali motkama, zlostavljali ih i na različite načine ponižavali. Na Paliću su ostali dok im nije osiguran u odlazak u treće zemlje.