Velikosrpska propaganda za okidač “sukoba” u Republici Bosni i Hercegovini uzima ubistvo svata Nikole Gardovića koje se dogodilo 1. marta na Baščaršiji u Sarajevu. Ta ista propaganda je teretila i tereti Ramiza Delalića Ćelu, koji nije imao suđenje niti je osuđen. “Slavljenička” kolona koja je krenula prema Staroj pravoslavnoj crkvi na Baščaršiji 1. marta 1992. u Sarajevu možda u svojoj nadmenosti nije vjerovala da će jedan od njih biti ubijen (dok su srpski politički krugovi to zasigurno prizivali, namjerno praveći i Gardovića i “svatove” glinenim golubovima kao stvorenim za izgovor za rat). Ali, desilo se, ispostavilo se da se takva i tolika provokacija četničkim zastavama sa ocilima starom bošnjačkom jezgrom Grada nije mogla tolerisati, i to ne samo zbog zastava. Dogodi se, tako, da zbog ubistva u svatovima, koje je zbog svoje učestalosti dio negativne kulture mnogih prostora, porodice ubijenog i ubice žive decenijama u netrpeljivosti, bude tu i krvnih osveta, ali nikada se nigdje nije desilo da zbog ubistva u svatovima počne rat!
Naravno, u ovom konkretnom slučaju, ne samo da ovaj događaj nije nikakav uzrok rata, nego je to takođe i mnogo promišljenija akcija četničkih terorista koji su bezobrazno prevlačili oružje preko tradicionalno muslimanskog jezgra Sarajeva, računajući u jednu ruku u latentnost “Čaršije” koja bi (po vjerovanju SDS-a i Beograda) u blaženom neznanju propustila u svatove maskiranih konvoja oružja četničkih terorista, a u drugu ruku, u najgorem scenariju, izazvala bi ubistvo koje bi se koristilo kao vječni izgovor za zaustavljanje velike volje građana SR BiH, da izađu iz krnje Jugoslavije, tj. Velike Srbije, tačnije kao izgovor za barikade, ubistva, te ultimativno za agresiju i genocid nad građanima lojalnim RBiH.
Da ne bi bilo da je ovo gore napisano proizvoljno, sasvim je dovoljno spomenuti jednog od prvih ljudi SDS-a (Srpske demokratske stranke) BiH – Jovana Joju Tintora , koji je pred Sudom Bosne i Hercegovine presuđen za ratne zločne nad Bošnjacima u Vogošći, još prije 24 godine otkrio svoju “najveću tajnu”.
U intervjuu Risti Đogi 1994.godine (koji je ubijen nekoliko mjeseci kasnije u Zvorniku) u emisiji „Moj gost, njegova istina“, na TV Srna sa Pala , Jovan Joja Tintor, tada savjetnik Radovana Karadžića je priznao kako je često znao režirati kolonu svatova, kad bi htjeli obaviti neki značajan zadatak, tako da su jednom prilikom, početkom 1992. godine, kroz cijelo Sarajevo u okićenoj koloni svatova od 32 vozila, provukli velike količine naoružanja od Mokrog preko Baščaršije do Vogošće, a ulogu mlade je odglumila njegova sekretarica Branka. Čak su i pucali iz automobila.“ Tintor u nastavku otkriva “da je glavni realizator sarajevskih barikada bio Rajko Dukić, direktor Boksita iz Milića”.
Četnički teroristi i simpatizeri Velikosrpske ideje sa trobojkom, martovskim ubistvom svata, od tada, i dan-danas opravdavaju barikade i ubijanje stanovnika Sarajeva s početka aprila, te stanovnika po cijeloj Republici BiH, bezobrazno poturajući tezu “da su muslimani i ustaše počeli rat”. Velikosrpski ideolozi, i njihovi ostali sljedbenici koji jašu na ovom mitu namjerno se ne pitaju kako je to počeo rat u Sloveniji, Hrvatskoj i Kosovu iako tamo nije bilo poginulih svatova. Ne, ne pitaju se, jer im te činjenice (zajedno sa Jojinim prevlačenjem oružja uz pomoć svatova, međunarodno traženim i priznatim referendumom, a i mnogim drugim faktima) ruše njihovu tezu o “mučeništvu” srpskog svata i tome kao povodu za rat kao kulu od karata.
Istina je zapravo mnogo kompleksnija, i velikosrpskom projektu definitivno ne ide u prilog.
