Rahmetli Midhat Hujdur zvani Hujke ili Mito (28. decembar 1953. – 30. juni 1993. godine) je legendarni bosanskohercegovački borac i pripadnik Armije RBIH.
Kada se 19. decembra 1991. godine Midhat, rezervni policajac, javio u Stanicu policije Luka I u Mostaru, trebalo je da zaduži pušku. Ali, Mito je tražio i dobio puškomitraljez, od kojeg se kasnije nije odvajao. Ponio ga je i 30. juna 1993. godine, kada je vođena bitka života za Mostar, u kojoj je Hujka poginuo.
U bitku za odbranu Republike BiH, Hujke je kao kondukter mostarskog „Autoprevoza“. Vrle Hercegovke su ga inače zvale „kondukter sa lijepim očima“. Za nepune dvije godine ratovanja Hujka je izrastao u legendarnog heroja i postao jednim od simbola mostarskog i bosanskohercegovačkog otpora. Čak i prije agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu, Hujka se mjesecima „nosao“ po Hercegovini sa srbijanskim i crnogorskim dobrovoljcima, te Karadžićevim „SAO-policajcima“. Jednom su ga čak i uhapsili na Buni, ali ga je spasio prijatelj Safet Memić. Iz tog predratnog Hujkinog ratovanja, valja spomenuti događaj kada je 250 Karadžićevih policajaca krenulo na Mostar. U Dračevicama su ih zaustavili mostarski policajci na čelu sa Hujkom.
Hujka je napustio policiju 6.aprila 1992.godine i u svojoj mahali-Luka I počeo da okuplja dobrovoljce. Tada se, zapravo, uključio u Teritorijalnu Odbranu, odnosno Armiju BiH. Zajedno s Midhatom, bila su i njegova dva brata – Jasmin i Mirsad. Hujka je volio da ističe to „okupljanje po mahalama“ i organizovanje otpora u Mostaru na taj način. Borci, kojima je on komandovao od prvih dana bili su udarna snaga odbrane Mostara, a u Prvoj mostarskoj brigadi, čiji je komandant bio Arif Pašalić, Hujka je komandovao bataljonom koji je imao 1200 boraca. Kada je Pašlić postavljen za komandanta IV korpusa, Hujka je preuzeo komandu nad brigadom, koja će kasnije postati 41.slavna brigada.
Iz prve faze rata, kada su vođene borbe isključivo protiv četničkih terorista, Hujka je učestvovao u svim mostarskim bitkama. Najveća bitka od ovih je bila ona 11.juna 1992.godine kada su mostarski borci forsirali Neretvu i istjerali četnike iz istočnog dijela grada, a nakon toga, tjerali su ih do Podveležja. Hujka je u toj bici vodio svoje borce prema Južnom logoru, koji je i oslobođen dva dana kasnije. Bilo je to vrijeme kada su se u Mostar slijevale rijeke izbjeglih Bošnjaka. Hujka se trudio da niko od njih ne ostane bez hrane i smještaja.
Nakon borbi sa četničkim hordama, izbili su i sukobi sa HVO. Dana 9. maja 1993.godine, kada je dosta komandanata i boraca IV korpusa palo u zarobljeništvo HVO-a, Mithat Hujdur – Hujka i najveći dio njegove jedinice bio je na istočnoj strani. To je bio i dan kada je otpočela žestoka borba sa ustaškim ekstremistima HVO-a. Bile su to borbe koje su trajale dan i noć. Sabijeni u istočnom dijelu grada Mostara i na uskom prostoru oko njega, odsječeni sa svih strana četnicima i ustaškim ekstremistima HVO-a, mostarski ratnici su neviđenom hrabrošću vodili sudbonosne bitke, posebno u Šantićevoj ulici i na Bulevaru. Uporedo sa tim, Hujka i njegovi saborci su nabavljali oružje i tajnim kanalima dopremali to isto oružje u Mostar.
Nakon majske agresije HVO-a na Mostar i totalnog okruženja i blokade jedinica Armije BiH i stanovništva ovog dijela grada, komandant IV korpusa Arif Pašalić naređuje Miralemu Jugi, Šerifu Špagi i Draganu Malkoču da pripreme plan deblokade Mostara, odnosno oslobađanja Sjevernog logora i bjelopoljske kotline. Priprema ovog plana deblokade grada Mostara, kao i priprema jedinica su vršeni su u strogoj tajnosti. Posebna grupa izviđača svakodnevno je provjeravala obavještajne podatke. Bitka je planirana tako da je postojala rezervna varijanta – šta ako ne uspije?
U gore spomenutoj bici života, Hujka je komandovao jedinicama koje su imale zadatak da oslobode gradsko jezgro, tačnije kasarnu Sjeverni logor i poligon kasarne prema Sutini. Dragan Malkoč i Šerif Špago su se nalazili u sklopu komandne grupe koja je vodila akciju oslobađanja Vrapčića i bjelopoljske kotline. Oružja i municije su imali koliko su imali, a to je malo. Dragocjen je bio konvoj municije koji je iz Bjelimića, preko četničke teritorije, tajnim kanalima, u Mostar doveo hećim Demirović sa svojom grupom. Mostarci su imali i svoje „tajno naoružanje“- „bosanski lonac“. Mostarski stručnjaci su, u nevolji, naime konstruisali i improvizirano oružje, uključujući i taj „bosanski lonac“. Komandant Arif Pašalić je izdao zapovijest da bitka počne 30.juna 1993. godine u tri sata ujutro. Hujka je naredio da tri ispaljena „bosanska lonca“ budu signal za početak napada na Sjeverni logor. Za komandno mjesto je Hujka odabrao jednu zgradu odmah na prvoj liniji, blizu ograde Sjevernog logora.
Bilo je tačno tri sata ujutro, 30.juna 1993. godine. Na Sjeverni logor ispaljena su tri „bosanska lonca“. Eksplodirao je samo jedan. Zabuna je trajala kratko, a Hujka je izdao naredbu da se krene u juriš. Jedinice kojim je komandovao Hujka brzo su oslobodile najveći dio Sjevernog logora, ali, Komanda jedinice HVO u logoru još se držala, iako se nalazila u okruženju, a mrtvih i ranjenih bilo je na obje strane. 
Da bi i zgrada Komande HVO bila oslobođena, valjalo je angažovati i pojačanje. Hujka je tražio da novi borci hitno stignu u logor. Nedugo zatim, zajedno sa Esadom Humom, preskače ogradu i ulazi u logor kako bi na licu mjesta komandovao zauzimanjem komande HVO u logoru. Oko njih su odjekivale granate. Zalijegali su, pa se dizali i trčali preko čistine, preskočili su jednu ogradu i nastavili da trče. Ali, rahmetli Hujku je tada zauvijek zaustavila jedna granata. Humo je tada teško ranjen. Njegovi saborci ubrzo su oslobodili Sjeverni logor, a oslobođeno je i Bijelo Polje.
Hujka nije dočekao da doživi onu ljepotu pobjede koju samo mogu doživjeti ratnici. Njegova smrt, u zoru tog kobnog 30.juna 1993. godine pomutila je Mostarcima ljepotu pobjede u toj, za njih, bici života. Dva dana kasnije klanjana je dženaza na Šehitlucima za Mithata Hujdura, gdje je takođe ukopan i veliki broj njegovih saboraca. Iza Hujke su ostali supruga Ramiza i kćerke Elvina, Edita i Enita.
